جوهرآنچه ازبلا برابشاربشر رفته و مخصوصا قشر انبیاء(علیهم السلام) را دریابیده
اندریوم عاشور رخ داده و به زورآزمایی با صبر اباعبدالله حسین شهید(ع) آمده است.
آدم پدرانسان را غم هابیل اش بود و بابای انبیاء ابراهیم (ع) تشویش فقد اسماعیل
درقربانگاه داشت. اما می دانیدکه نبود برادرزاده اش از بهربشر حتی بر داغ داداش
خویش سختراست!؟ چون جدای آنکه اصطلاحا خون خون را می کشد فراق درنوجوانی
چنان هرمانی را مضائف می کند .آری داغ عبدالله بن حسن (ع)که درگودی قتلگاه و
مقابل چشم ثار الله(ع) دستش را به تیغ کین و ناجوانمردی زدند بند دل کسی را
پاره کرد که اندر فراق عباس اش(ع) فرموده بود:اَلاُن اِنکَسَرَ ظَهری(کمرم شکست)
حسین (ع) را دشنه کند و ازقفای شمرملعون نکشت!؟رگ های حیات ظاهریش بعد
نیمه روزی همه دیدن تیغ و اخ(سنگ سابیده تیز) در حق پاره های تن خویش از
یاد آن نوجوان باز ایستاد چه روال بالغ نرمال است به بچه ها عشق وعاطفه ورزیدن
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ