سیاست شعائری
از دیرباز تاریخ ایران زمین و عهد داریوش شاه هخامنشی تا دوره عباس کبیرصفوی(ص)
نادرافشارجناب کریم خان زند و برهه محمد مصدق که روحش شاد تمسک بر مولفه ای به
نام شعائر و مددگیری ازتمثیل گرایی دربطن حوادث سیاسی جهت پیشبرد آرمان ملی
رایج بوده است.شعائر در وجه مذهبی صرف نیز ازدیرباز آل بویه بعنوان یکی از سلسه های
حکومتی شیعه مذهب و حتی قبلتر اندر روایات وارده صحیح ازامام الرئوف حضرت ثامن(ع)
جا خوش نموده و البته نیک ابزاری است بی هرپرتی و زائده که درپیشبرد اهداف دستگاه
امام حسین(ع)عمل می کند.تخت جمشید میدان امام اصفهان و اصلا نوع آموزه سیاسی
محمدمصدق موازنه منفی ازفهم صحیح و درک جنبه آموزشی درعین حال کاربردی شعائر
برخواسته است.
اما چه گویم ازامروز که تحت تاثیر مفهوم ایدئولوژی بعنوان محصول پندارچپگرای جهانی
کاربه جایی رسیده که با نام دین به ستون خمیه آن یعنی شعائر همه ورشده فروع فردی
حسین(ع) راچنان چاق می کنندکه او را بعنوان شهیدنمازجار می زنند!؟درحالی که بقول
آیت الله سیدرضا صدر(ره) تقلیل نهضت اسلامی ناب شیعی که درابعاد و سایزانسانی
عرضه شده به حدصرف عقیدتی جفای بلاشک درحق فاضل دردانه ای چون جعفربن-
محمد(ع) اجداد وابناءطاهرین ایشان(علیهم السلام) است
آقایان با شبنامه نویسی و بولتن فرض نمودن در ودیوار سفارت بریتانیادرتهران پیش
می آیند درحالی که طرف مقابل ایشان مجسمه دخترمعترض را به تیررس و مقابل در
کنسولگری ایران دراروپا می نهد...این یعنی اروپا هم به سیاست آغشته برشعائرر و
آورده آن وقت جمهوری اسلامی بامتم مذهب رسمی شیعه درقانون خود به همت
جناح راستش بری ازآن در صددگشودن عقده های اجتماعی و سیاسی با شعار های
ایدئولوژیک است