هرچند نگاهی به نزدیک پنج سال حکومت سرشار ازعدالت امام علی(ع)
بی هرمصلحت اندیشی ذهن عوام را بر سمت پوپولیسم رایج در نظام
های چپگرا می کشاند و مثلا جنگ صفین را در ردیف نبرد موسوم به خلیج-
خوک ها فی ما بین کوبای چپ و امریکای راست جا و تنزل می دهند
اما حقیقت امر با رجوع به وصیت های مولای متقیان(ع) در جنبه سیاسی
پر واضح می شود او یک بولشویک ضد طبقه پروتاریا نبوده که چون
ارنستو چگوارا به دل دریای خطر زند و ولو به قیمت از کف رفتن جانش
بلکه بصورت سمبلیک و نمادین توان و وقت خود راصرف تمیز و باز
شناساندن سه زاویه اصلی انحراف زر زور و تزویر یا به تعبیرشیرین
خودش:مارقین قاسطین و ناکثین نمود و در عین حال با دور اندیشی
پیروان را از کشتن خوارج به سنت خویش در نهروان نهی کرد چه
امتداد چنان رویه ای را به سود معاویه می شمرد
یا به جناب عبدالله داماد حضرتش و شوهر زینب(س) توصیه نمود: اگر
روزی به مسند خلافت مسلمین نشست فورا با پسر ابوسفیان و حکومت
اموی شام از در صلح بر آید...
القصه :این وصیت های استراتژیک پوشاندن جامه ایدئولوژی صرف بر
تن تفکر او را چنانکه باب میل چپگرایانی چون علی شریعتی است سخت
و بی تعارف عملا ناممکن می کند.
آری علی(ع) سوسیالیست نسبی بود(مخالف تضاد طبقاتی حاد در جامعه)در
عین باور به لیبرالیسمی بس فراخ ازمد نظرآنچه در غرب امروز رواج دارد